POEMA CCXLII. (De Chopin a Konstancja). A veces, me miraban





CCXLII

(De Chopin a Konstancja) 

          
                                                               A veces, me miraban
                                                               sus claros, enormes, ojos;                         
                                                               la inocencia pintada
                                                               en su arcangélico rostro.

                                                               La sala abarrotada…
                                                               y yo creo estar solo
                                                               contigo, cuando cantas
                                                               tus lieds tan armoniosos.

                                                               Eres mi otro polo,
                                                               la fuerza que me imanta.
                                                               Dime que no estoy loco,
                                                               que es verdad que tienes alas.

                                                               Desaparece todo,
                                                               y tú, ahí, tan alta,
                                                               mientras lucho, tembloroso,
                                                               por sujetar mis lágrimas.

                                                              ¡El tiempo es tan corto…!
                                                               La sala abarrotada,
                                                                             pero estamos tú y yo solos,
                                                                   flotando…, mi Konstancja.




                     Víctor de Castellar



No hay comentarios:

Publicar un comentario